Στο λεωφορείο μια φίλη μου με παίρνει αγκαλιά
με σφίγγει πάνω της,
μου χαϊδεύει τα μαλλιά,
ένας άντρας δίπλα μας κοιτάει καλά καλά
μουρμουρίζει «ανώμαλες»
βρίζει
θεούς και δαίμονες
«φίδια»
φωνάζει. Θέλει να σπρώξει πάνω μας
την ασπίδα του έθνους
και εκείνη, αντί να φύγει,
όπως ο χρόνος
ή
όπως όλοι
με σφίγγει κι άλλο πάνω της
του κάνει κωλοδάχτυλο – χα χα –
γίνεται Μέδουσα
παγώνει ο χρόνος.
Αλλάζει διαδρομή ο οδηγός,
-Κι εσύ Περσέα, με πόσους τρόπους υπηρέτησες
τη μακεδονική σου δυναστεία πάνω στα σώματά μας; –
Βάλια Τσιριγώτη (ποίημα από το βιβλίο ΚΟΥΙΡ 2024, εκδόσεις ΨΗΦΙΔΕΣ)